Ειρηνούλα

7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011      7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012

ΕΝΑΣ  ΧΡΟΝΟΣ .......ΕΙΡΗΝΟΥΛΑ

ΚΑΙ  ΣΑΣ  ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ  ΓΙ΄ ΑΥΤΟ

Η ανάρτησή μου αυτή είναι αφιερωμένη σε όλα τα παιδάκια μου, μέσα από την καρδιά μου.(χωρίς αυτά...Ειρηνούλα δεν θα υπήρχε).
Αλλά και σε όλους εσάς, που για ένα ολόκληρο χρόνο ήσασταν δίπλα μου, με διαβάζατε, με σχολιάζατε, μου δίνατε δύναμη, ιδέες, διάθεση και με κάνατε καλύτερη νηπιαγωγό.

ΓΙΑΤΙ..... 

Είμαι νηπιαγωγός και είναι όμορφο.

Είμαι νηπιαγωγός και μου αρέσει πολύ.

Είμαι νηπιαγωγός και απολαμβάνω αφάνταστα......

Να έρχονται οι παλιοί σου μαθητές να σε αγκαλιάζουν, να σε φιλάνε, να σου λένε πως σε αγαπάνε και θέλουν να τους κάνεις μάθημα πάλι, να θέλουν να έρθουν και πάλι σ' αυτό το σχολείο.

Να έρχονται σε σένα να τους ανοίγεις το μπουκαλάκι το νερό, γιατί η κυρία όλα τα μπορεί.

Να τους δένεις τα κορδόνια τους.


Να ακούς κάθε πρωί "κυρία είσαι πολύ όμορφη" ενώ εσύ 

νιώθεις χάλια.


Να καταλαβαίνουν το καινούριο άρωμα σου, το καινούριο lip 

gloss σου, το καινούργιο φόρεμά σου.

Nα κόβεις απλά τις άκρες από τα μαλλιά σου και όλα να ΄ναι

 "Κυρία κουρεύτηκες;" ενώ κανείς άλλος δεν το είχε 

παρατηρήσει.


Να θέλουν να σε παντρευτούν.


Να θέλουν να κάτσουν όλα κοντά στην έδρα, ή δίπλα σου στο 

καρεκλάκι, να γίνουν βοηθοί σου.


Όταν παίζετε μαζί να θέλουν να σου κρατούν το χέρι στον 

κύκλο.(μακάρι να' χα 25 χέρια).


Να σε κοιτάνε με ορθάνοιχτα μάτια να δείχνεις πού είναι η 

Ικαρία, που πήρε το όνομα της από τον Ίκαρο.


Να σου δίνουν μια αγκαλιά, ενώ τους διορθώνεις το γραπτό, 

ενώ σχολάς, ενώ βγαίνεις διάλειμμα. Συνεχώς.


Να κλαίνε και να βρίσκουν καταφύγιο στην αγκαλιά σου.


Να χτυπάνε στο διάλειμμα και να θέλουν μόνο εσένα να τους 

καθαρίζεις την πληγή.


Να έχετε σχολάσει στις 12.15 και στις 12.20 να σε βλέπουν 

στο δρόμο και να σε χαιρετάνε...Και στις 12.22 και στις 

12.25 και στις 4.00 το απόγευμα...


Να ζωγραφίζουν και στο τέλος όλες οι ζωγραφιές να 'ναι για 

σένα και με αφιέρωση και για το σπίτι σου ''κυρία''.


Όταν κάτι σε απασχολεί να το καταλαβαίνουν και να σου 

λένε "τι έχεις κυρία;"


Να σε καλούν στα πάρτι τους.


Να τα μαλώνεις και να σε αγαπάνε.

Να τα μαλώνεις και πάλι να είσαι η καλυτερότερη δασκάλα.


Nα σε λένε κατά λάθος μαμά.(αλλά και γιαγιά και νονά).


Να σου λένε τα μυστικά τους.


Να θέλουν να σου πάνε την τσάντα στο γραφείο για να μην 

κουράζεσαι.


Να σου φτιάχνουν πάνω στην έδρα τα βιβλία της ημέρας.


Να σου προσφέρουν κάτι από το φαγητό τους.


Να "σκοτώνονται" για το ποιος θα σου δανείσει το ψαλιδάκι 

του...


Να σου λένε πως σ' αγαπούν πολυυυυυυύ...


Να σου λένε πως όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν 

δάσκαλοι και δασκάλες.


Να σε αγκαλιάζουν τόσο σφιχτά που δεν μπορείς να 

αναπνεύσεις....


Να λάμπουν από χαρά όταν παίζεις μαζί τους στην αυλή....


Να σου λένε τι όνειρο είδαν χθες....


Να σου διηγούνται τι ακριβώς έκαναν το απόγευμα και πού 

πήγαν.


Και όσο και αν μας κόβουν τα επιδόματα, την αγάπη των 

παιδιών δεν μπορούν να την κόψουν...

(Το κείμενο αυτό δεν είναι όλο δικό μου. Κάπου το βρήκα 

στο διαδύκτιο, λίγο το προσάρμοσα και σε κάποια δικά μου

''πιστεύω'' και ...ελπίζω να σας άρεσε. Κι όποιοι το 

ξέρετε...δεν πειράζει...αξίζει να ξαναδιαβαστεί...από όλους 

όσους χαίρονται που είναι τόσο κοντά σε αυτές τις μικρές και 

αγνές ψυχούλες.)