ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΣΗΜΕΡΑ

ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΣΗΜΕΡΑ

Αλήθεια άλλη μια σχολική χρονιά τέλειωσε σήμερα;
Αλήθεια ξεκινάει η ξεκούραση και οι διακοπές;
Αλήθεια θα βγάλω το ξυπνητήρι;
Αλήθεια θα αφήσω τα κλειδιά του σχολείου στο συρτάρι;
Αλήθεια ήρθε το καλοκαίρι;

Ναι ...ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ....Α Λ Λ Α....

Αυτά τα γέλια και αυτές οι φατσούλες δεν θα με χαιρετάνε κάθε πρωί.
Αυτό το 'κυρία - κυρία' δεν ηχεί στα αυτιά μου για τρεις μήνες.
Αυτά  τα ματάκια δε θα με κοιτάνε πια.
Αυτά τα χεράκια δεν θα με πιάνουν πια.
Αυτή η ομάδα των 25 παιδιών δε θα ξανασυναντηθεί.

ΝΑΙ...ΚΑΘΕ ΤΕΛΟΣ...ΠΟΝΑΕΙ..ΚΑΙ ΠΟΝΑΕΙ ΓΙΑΤΙ.....

ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΙΨΕΙ........

Η Μαριλένα μου που δεν θα με κοιτάζει ναζιάρικα.
Ο Άγγελός μου που μέσα σε λίγους μήνες έμαθε τόσα πολλά.
Η Ελισάβετ μου που αν και τόσο ντροπαλή θα χάσει την παρέα των αγοριών της.
Ο Νικόλας μου ο καλός που δεν θα ξαναμαζεύει ό,τι πέφτει κάτω.
Η Νάντιά μου που δεν θα περδικολαλεί άλλο κάθε πρωί διώχνοντας τον μπαμπά της.
Ο Μάρκελλός μου,που, αν και θα συνεχίσει να μιλάει σπίτι του...δεν θα τον ακούω πια.
Ο Αριστοτέλης μου και η συνέπειά του, που ευτυχώς θα μου ξανάρθει, αλλά χωρίς τον Παναγιώτη του.
Ο Παναγιώτης μου που θα μου λείψει με τη σοβαρότητά του.
Ο Γιώργος Κ. μου που τώρα στο τέλος ξεθάρρεψε και  δεν θα είναι πια με την τριάδα που έφτιαξε.
Η Αντζελίνα μου με τις τόσο όμορφες δουλίτσες της, που θα πάει σε άλλο δημοτικό.
Ο Μανώλης μου που δεν θα μου χαρίζει αυτό το υπέροχο χαμόγελο και αυτό το ''Εντάξει'', το οποίο έμαθε και να το γράφει.
Η Ελένη μου που δεν θα με μαγεύει με τα μαλλιά, τα ωραία πλεκτά της γιαγιάς της και με την μετρημένη στάση της.
Ο Στέφανός μου που με τις τόσες ερωτήσεις του, θα ρωτάει για ένα τρίμηνο μόνο τη μαμά του.
Η Εύα μου που με την σεμνή και μετρημένη φωνή της, απλά ήθελε να μου τα λέει όλα.
Ο Μιχάλης μου που λίγο τον έβλεπα, αλλά τόσο ήσυχα περνούσε στην τάξη μας.
Ο Βαγγέλης μου που ήταν η ήρεμη δύναμη της τάξης και συνενοούμασταν απλά και μόνο με τα μάτια.
Ο Δημήτρης μου που σε κάθε τραγούδι... 'έριχνε΄και μια στροφή.
Η Μυρτώ μου, μια μελλοντική δασκάλα και η καλύτερη μιμήτριά μου.
Ο Βασίλης μου που όλα τα έκανε με ένα γέλιο στο στόμα.
Ο Γιώργος Μ. μου που τη σοβαρή και μετρημένη στάση του την κράτησε ως το τέλος.
Η Μυρσίνη μου που με την τσαχπινιά  και την σιγουριά που την κατέχει, ένα της έλεγα...δέκα καταλάβαινε.
Ο Φίλιππος μου με την καταπληκτική αντίληψη και με τις εύστοχες ερωτοαπαντήσεις του.
Η Νεφέλη μου με την χαρακτηριστική φωνούλα και το όμορφο χαμόγελό της.
Ο Δημοσθένης μου με τα υπέροχο μουτράκι του.
Η Αλεξάνδρα μου με τις λίγες  και σωστές κουβέντες της.

Έφυγαν τα παιδάκια μου...άλλα για λίγο..άλλα για (δεν θα πω πολύ..θα πω...)για το δημοτικό.

Σημασία έχει πως όπου και να΄ ναι... να είναι
ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ...ΓΕΡΑ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ 
ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΚΑΙ ΞΕΓΝΟΙΑΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...